Блог на Александар Зарапчиев

Многу пати сум поминал покрај врвот и пеш и со велосипед па и со турно, но никогаш не се имав качено на него се досега. Некако секој пат имав друга дестинација и само го одминував преку седлото кое води до него, или под врвот во густата шума. Новите снежни наноси направија убави услови за слобoдно скијање на местата каде не секогаш има добар и квалитетен снег. Во новата сезона почнавме да скијаме од врвот Церипашина кон Попова Шапка, и полека да се префламе на северот на Церипашина кон стариот дом Јелак, од каде се отвора видикот према Плат. Една недела од како падна последниот снег, копнеевме да се искачиме на врвот и да пуштиме некоја од рекрасните линии.

Спонатно се почна муабет за скијање во сабота на Плат, Хекуран Зекири, организираше и не мобилизираше за да успееме да скијаме во најголема група до сега од 15 скијачи (6мина со сплитборд и 9мина со скии). За среќа успешно и безбедно како за толку голема група. Имавме неколку варијанти како да пристапиме но на крај се одлучивме да одиме со старт на Попова Шапка, преку Церипашина, Антени, Син Врв, за преку Казани да се пуштиме до седлото под Плат и отаму да го качиме врвот Плат, па се пуштиме источно кон Првомајското бачило и од таму по пат што води до Лешница назад до Попова Шапка. Одлично смислена тура, не многу тешка со убава панорама поголемиот дел од движењето и со многу скијање и не толку тешко пробивање низ снегот, поголемиот дел од турно движењето беше по убав терен.

Увертира во скијањето беше пуштањето од Казани кое ја подгреа атмосферата и не стопли со адреналин после поминатите два часа на гребенот високо со температури до -20. Ретко студен ден! Се спуштивме до под Плат откаде повторно наместивме опрема и турно го искачивме врвот, многу побрзо и полесно од што очекувавме, и каде попат не затекна сосема инаква атмосфера, поштедени од ветар и со силно светнато сонце над нас кое ни помогна да се повратиме од студот претходно и да се спремиме за искачувањето и гледките кои не чекаа на врвот, и секако пуштањето од врвот за кое бевме дојдени. Врвот беше скијан од туристи на Eskimo freeride сервисот но за среќа имаше останати линии за нашата група.

Навистина е претешко да се опише чуството кое го доживавме спуштајќи се по недопрени предели на овој врв, со голема денивелација на стрмен терен и најважно по фантастичен прашкаст снег. Веројатно целото искуство заедно со искачувањето, гледките, спушатањето и доброто друштво ми се врежаа како едно од најдобрите до сега.

Од таму следеше враќање кон првомајското бачило со околку 2 часа до северот на Церипашина близу стариот дом Јелак по што повторно се спуштивме до Попова Шапка, и тоа последните од нас веќе по темница, но за среќа со осветлен снег од тукушто излезената полната месечина.
Ќе се обидам да ви доловам дел од искуството преку сликите кои ги направивме.