Вистински предвесник на есента е мирисот на печени пиперки, збраните комшивки седнати врз дрвени трупци поцрвенети во прстите од лупење и возбудата при првото пробување на ајварот уште не тргнат од ќумбето. Некои домаќинства уште наредниов месец веќе снемуваат ајвар, некои си го мезат на тенане.

Ајварот името го добил од турскиот збор „havyar“ што означува икра или кавијар. Старите си нашле начин да се луксузираат и да јадат „тукашна икра“ и тоа од најдостапниот производ на нашето поднебје – пиперката.

Околу нутритивниот профил на ајварот нема голема филозофија. Основните состојки се печени лупени пиперки, кои веќе во првата фаза губат голем дел од нутрициенсите, масло за јадење и тоа строго сончогледово и рафинирано, сол и шеќер како за вкус така и за конзервирање.

Веќе во втората фаза т.е. двочасовното пржење додека да се појави онаа фамозната линија во шерпата, па да можете да го видите дното, од нутрициенси нема ни траг. А за жал добриот вкус не е во правопропорционален однос со полезностите за организмот.

Па во теглата на крај остануваат само голема количина на масти и сол, занемарливо малку диетални влакна и јаглехидрати. Сите овие фати можете да ги најдете во нутритивната табела од левата страна, која ја направивме врз основа на мало истражување за комерцијалните ајвари по рафтовите во маркетите.

Ајварот сам по себе е сиромашен со јаглехидрати, но затоа лебот на кој што го мачкате изобилува со нив. Сето тоа на крајот од ајварската сезона може да биде залепено и на струковите и на бутовите ако дополнително се ставите и во физичка хибернација.

Заклучокот е дека овој наш деликатес претставува далеку од здрава опција, но кој би можел да одолее на корка убав топол леб со пикантно луто домашно ајварче и парче бело сирење?